ปัญหาเกี่ยวกับความเชื่อ

คำตอบ :
เรื่องการกำหนดว่าถูกต้องที่สุดนั้น อย่าไปติดใจถึงขนาดนั้นเลย เพราะว่าการสวดแต่ละบทเป็นการกำหนดใจรำลึกถึงคุณของพระพุทธเจ้า คุณของพระธรรม คุณของพระสงฆ์ บางอย่างก็เป็นเรื่องของคำสอน การแสดงธรรมะที่ปรากฏอยู่ในรูปภาษาบาลี
.
.
ดังนั้น ใครจะเริ่มที่ นโม อรหัง สวากขาโต สุปฏิปันโน อิติปิ โส ภควา หรือใครจะว่า นโม บทเดียว ก็ให้เป็นไปตามอัธยาศัย ถือความถูกต้องดีงาม ควรแก่การอนุโมทนาด้วยกันทั้งนั้น ในขณะเดียวกัน ถ้าหากว่าเราจะทำกันให้เป็นระบบ คือเป็นแบบแผนที่ยอมรับกันโดยทั่วไป จะต้องมี อรหัง สัมมาสัมพุทโธ คือกล่าวสรรเสริญพระผู้มีพระภาคเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เสียก่อน เสร็จแล้วก็กล่าวแสดงความนอบน้อมด้วยบท นโม ตัสสะ

จากนั้นก็จะกล่าวสรรเสริญคุณของพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ ตามบทที่เราสวดกัน และหลังจากได้สรรเสริญพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์แล้ว พอใจที่จะสวดเรื่องอะไร จะสวดเรื่องเกี่ยวกับให้เกิดความสังเวชสลดจิตใจในเรื่องของชีวิตก็ว่ากันไป หรือว่าจะสวดในเรื่องที่เกี่ยวกับการสั่งสอนตนเอง ตักเดือนตนเอง พิจารณาตนเองก็ว่ากันไป แต่ถ้าสวดได้มาก เรื่องสวดมนต์ถ้าใช้เวลาไปด้วยการสวดมนต์มาก จิตใจก็จะมีความสงบ วาจาที่เปล่งออกไปนั้นก็จะเป็นวจีสุจริต ใจเองก็บรรเทาโมหะ ความโลภ ความโกรธ ลงไปได้ ในขณะนั้นๆ ก็กลายเป็นมโนสุจริต เพราะความคิดถึงบทที่สวดมนต์
.
.
ดังนั้น ใครจะสวดบทใดก็ตาม ก็ขอให้เป็นเรื่องดี เป็นไปเพื่อความสงบ ความสะอาด ภายในจิตใจของตนแล้ว ถือว่าเป็นความถูกต้อง ส่วนอะไรจะเป็นความถูกต้องที่สุดจริงๆ ก็ต้องสัมผัสคุณของพระรัตนตรัยด้วยใจได้ แต่ถ้าหากว่ามีการสวดมีการสาธยายกันอยู่ในลักษณะนี้ เราจะใช้คำว่าที่สุดไม่ได้ เพราะยังไม่ถึงที่สุด
.
.
ที่มา : จากธรรมนิพนธ์เรื้่อง “ส่องสิ่งสงสัย”
โดย พระธรรเมธาภรณ์ (ระแบบ ฐิตญาโณ)