การปฏิบัติขั้นสมถกรรมฐาน
คือ…การทำใจให้สงบเป็นสมาธิ
ถ้าจะถามว่า…สงบจากอะไร
ก็ตอบว่า…สงบจากกิเลสประเภทที่เรียกว่านิวรณ์
ซึ่งได้แก่…ความโลภ โกรธ หลง ชนิดอ่อนลงมา…
แต่ก็เกิดขึ้นกลุ้มรุมใจ ทำจิตใจให้เร่าร้อน
กระสับกระส่ายไปด้วยประการต่างๆ
การปฏิบัติเพื่อสงบนิวรณ์นี้…เมื่อสงบได้
ความทุกข์ที่เกิดขึ้นเพราะนิวรณ์เป็นเหตุ
ก็จะสงบตามไปด้วย…จึงเป็นความพ้นทุกข์ในระดับหนึ่ง
หนังสือ “ส่องสิ่งสงสัย”
ธรรมนิพนธ์ พระธรรมเมธาภรณ์ (ระแบบ ฐิตญาโณ)
